κραταιώνω

(AM κραταιῶ, -όω) [κραταιός]

κάνω κάποιον ή κάτι κραταιό, ισχυροποιώ, ενισχύω, ενδυναμώνω («τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῡτο πνεύματι», ΚΔ)

μσν.-αρχ.

φρ. «κραταιοῡμαι ὑπέρ τινα» — υπερισχύω κάποιου («ἐὰν κραταιωθῆ Συρία ὑπὲρ ἐμέ, καὶ ἔσεσθέ μοι εἰς σωτηρίαν», ΠΔ)

αρχ.

1. επικρατώ, υπερισχύω

2. μέσ. κραταιοῡμαι, -όομαι

συγκρατώ, ελέγχω, χαλιναγωγώ («πάθη λόγῳ κραταιοῡσθαι», Φίλ.)

3. παθ. αποφασίζω, παίρνω μια απόφαση, διαμορφώνω μέσα μου μιαν απόφαση («ἰδοῡσα... ὅτι κραταιοῡται αὐτὴ τοῡ πορεύεσθαι μετ' αὐτῆς», ΠΔ).